Από το Αριστοτέλειο Κολέγιο Θεσ/νίκης στο 1ο Νηπ/γείο Κορινού Κατερίνης.

Ευτυχώς που υπάρχετε και εσείς.
Από τη Δευτέρα η βδομάδα μπήκε με μαντάτα ζόρικα και γεγονότα θλιβερά στενάχωρα και εκεί που η διάθεση ήταν κολλημένη στα πατώματα η ανάσα και η ανάταση ήρθε και πάλι από τις δυο επισκέψεις μου σε δυο διαφορετικά σχολεία.
Την Τρίτη με περίμεναν οι μαθητές του Αριστοτελείου Κολεγίου Θεσσαλονίκης. Η συνεργασία μας ξεκίνησε καιρό με αφορμή το βιβλίο "Μυστικά και ψέματα" Βιβλιόφωνο, όχι και η γνωριμία μας μιας και επτά χρόνια πριν είχαμε ξαναανταμώσει ενώ είχα τη χαρά να παρακολουθήσω διασκευασμένο στη θεατρική σκηνή του Κήπου Θεσσαλονίκης, το βιβλίο μου "Ένα ζευγάρι κόκκινα αθλητικά παπούτσια".
Στο τώρα και πάλι πριν μέρες οι δυο Δ΄τάξεις με τίμησαν με τη φιλική παρουσία τους στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου παρουσιάζοντας τρία μελοποιημένα ποιήματα που γεννήθηκαν από το παραπάνω βιβλίο. Η παρουσία μου όμως στο δικό τους χώρου είχε τη ζεστασιά της συνάντησης και τη δυνατότητα να τους ακούσω να τραγουδούν για μια ακόμη φορά αλλά και να δεχτώ πολλές ερωτήσεις και τοποθετήσεις τους. Πολλά πως, γιατί, που, πότε, σας αρέσει;Κουράζεστε! Γιατί το κάνετε; Αλλά και μαρτυρίες: και εγώ γράφω και θα γίνω συγγραφέας ή είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω σε μια μέρα στα τέσσερα χρόνια που διαβάζουμε λογοτεχνία στο σχολείο μας.
Οι ώρες πέρασαν κοντά τους ευχάριστα και εκεί στο κλείσιμο δόθηκε η υπόσχεση να συναντηθούμε την επόμενη χρονιά με αφορμή το καινούργιο μου βιβλίο" Ο κρυμμένος θησαυρός της τσέπης", εκδ. Ψυχογιός, αλλά και να μου προτείνουν τη θεατρική μεταφορά του βιβλίου "Μυστικά και ψέματα". Χαίρομαι κάθε φορά που συναντώ εκπαιδευτικούς με κέφι, φαντασία και πάθος για τη δουλειά τους και αυτό το βρίσκεις στο Αριστοτέλειο Κολέγιο από τον Ιδρυτή μέχρι και όλους όσους εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία Με το τριαντάφυλλο στο χέρι και με χαμόγελο στα χείλη κατέβηκα από το Πανόραμα.
Στη διαδρομή ψιθύριζα: Μπράβο! μπράβο ήταν καταπληκτική η συνεργασία μας.


Τη μεθεπόμενη και ενώ άλλα γεγονότα και πάλι μας αναστάτωσαν πήρα το δρόμο κατηφής για την Πιερία. Στη διαδρομή πρόσεξα πόσο καταπράσινη και λουλουδιασμένη ήταν η φύση, ενώ λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου το βλέμμα μου σταμάτησε με κίνδυνο να φύγω από το δρόμο, στον ασπρισμένο Όλυμπο, μέχρι που έφτασα στο 2/θέσιο 1ο Νηπιαγωγείο Κορινού.
Με τις νηπιαγωγούς είχαμε ξαναβρεθεί πριν τρία χρόνια και να που έφτασε και πάλι ο καιρός να ξαναανταμώσουμε. Οι μαθητές με το που μπήκα όρμησαν να με υποδεχτούν με την προσφώνηση "κα Αρτζανίδου καλημέρα".
Και πραγματικά ήταν μια καταπληκτική μέρα. Οι εκπαιδευτικοί είχαν όλη τη χρονιά παράλληλα με το υπόλοιπο πρόγραμμά τους ασχοληθεί με το ¨Περιβάλλον και Λογοτεχνία".
Στο κάλεσμα παρέα με τα νήπια ήρθε και η Πρώτη Δημοτικού, σε μια συνεργασία που είχαν οι δυο βαθμίδες. Στιγμή δε χρειάστηκε όσο διήρκεσε ο διάλογος μου με τα παιδιά να παρέμβουν οι δασκάλες. Το ενδιαφέρον και η συμπεριφορά τους ήταν εντυπωσιακή αν σκεφτούμε τις ηλικίες. Τα παιδιά διατύπωναν με ευκολία τα ερωτήματα τους ενώ παρουσίασαν και το δικό τους παραμύθι που αφορούσε το Περιβάλλον. Μια ζωντανή συζήτηση που πολλές φορές εμείς οι ενήλικες δεν την καταφέρνουμε
Όταν ένα σχολείο δουλεύει συστηματικά με τη Λογοτεχνία, όπως έχω πολλές φορές πει, τότε συναντάμε άλλα παιδιά όχι πιο έξυπνα, ούτε με υψηλές επιδόσεις. απλά μιλάμε για παιδιά που ξέρουν να διατυπώνουν, να εκφράζονται,να έχουν άλλες αναζητήσεις και μια ηρεμία που πάντα θα με μαγεύει. Συγχαρητήρια, συγχαρητήρια!
Με τη μυρωδιά της κερασιάς και τη σκιά του πλάτανου πήρα το δρόμο της επιστροφής αφήνοντας γρήγορα πίσω μου τον πασπαλισμένο Όλυμπο ενώ μέσα μου φύλαξα τις επίμονες ερωτήσεις τους:
Πως γράφετε με το χέρι ή στον υπολογιστή; Που τα βρίσκετε όλα αυτά ; Δεν κουράζεστε; Συνεργάζεστε με τον ίδιο εικονογράφο; Ποιος είναι αυτός ο Αλέξανδρος στα βιβλία σας;

Σας ευχαριστώ όλους για την πρόσκληση και την υπέροχη φιλοξενία σας.