Στον τοίχο.
Ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι πάντα είναι ότι καλύτερο για να νιώσουμε καλύτερα, να ξεχάσουμε δυσκολίες, ίσως και να ξεπεράσουμε κάποιες φοβίες μας ιδιαίτερα την εποχή που ζούμε που φροντίζουν καθημερινά να μας το υπενθυμίζουν Με αυτό κατά νου αριβάρισα στην Αθήνα, θέλοντας να αλλάξω τη διάθεσή μου, η συνταγή δοκιμασμένη και πάντα επιτυχημένη. Επαφές, εκθέσεις, άνθρωποι του βιβλίου, κουβέντες διαφωνίες συμφωνίες ,ψυχαγωγία εν κατακλείδι σούπερ ψυχική εφορία. Να όμως που τα πράγματα δεν ήταν όπως πάντα. Η πρωτεύουσα από την πρώτη στιγμή μου φάνηκε πιο φτωχή, πιο υποτονική. «Δεν μπορεί σκέφτηκα ιδέα μου είναι», και έτσι έκατσα για καφέ στου Ζοnar’s. Η διάθεσή μου αμέσως άλλαξε από το πολυσύχναστο στέκι, όμως προσωρινά γιατί σαν ήρθαν οι φίλοι μου για καφέ γρήγορα οι κουβέντες μας οδήγησαν στο γνωστό καταθλιπτικό γεγονός, «ΔΝΤ-Θα αντέξουμε!» Μέχρι εκείνη τη στιγμή ποτέ με αυτούς τους φίλους δεν κλείναμε ένα τετράωρο συζητήσεις μόνο για θέματα οικονομικά, πάντα μας απασχολούσαν θέματα που αφορούσαν είτε το βιβλίο που γράφτηκε ή θα γραφτεί ή τους στίχους που πρόκειται να γραφτούν ή να βρεθούν, (πρόκειται για μουσικούς και τραγουδιστές έντεχνου ρεπερτορίου). Η συνέχεια στα μισοάδεια μπαρ ήταν σχεδόν η ίδια, όταν ξαφνικά λίγο πριν χωριστούμε κοιταχτήκαμε. Τα μάτια μας δεν πετούσαν σπίθες, όπως άλλοτε, μόνο ήταν κουρασμένα όχι από το ποτό παρά από την αγωνία και την πίκρα. Στις επόμενες τρεις μέρες προσπάθησα να μην παρασυρθώ, όμως δεν μπορώ να πω πως το κατάφερα, ούτε στους εκδοτικούς οίκους που βρέθηκα, ούτε στο τραπέζι με κρασί, ούτε στην βόλτα προς την Ακρόπολη, έλειψαν οι κουβέντες για το, «που πάμε». Μόνο στη σκοτεινή αίθουσα του σινεμά και την επομένη στην ώρα του θεάτρου ο νους σταμάτησε και κοίμισε τις μελαγχολικές σκέψεις, ενώ η ψυχή σκίρτησε και γέλασε. Η κρίση μας έφερε πιο κοντά σε συζητήσεις, όμως μόνο το θέαμα θα μας σώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου