Φτάνοντας στη Σύμη, μνήμες από καλοκαιρινές διακοπές στο νησί ζωντάνεψαν.

Μεσημέρι και το καράβι μπήκε στο Γιαλό και αμέσως με είδα ξανά εκεί.Δεν ήταν η πρώτη φορά.Έντεκα επισκέψεις.Δυο μονοήμερες,μια διήμερη Φθινοπωρινή,δυο τριήμερες και οι υπόλοιπες με βρήκαν καλοκαίρι για δεκαπέντε μέρες στο νησί της Καλής Στράτας με τα 500 σκαλοπάτια που τα συντροφεύουν δίπατα και τρίπατα αρχοντικά, αλλά και χαλατά που σε οδηγούν στην Άνω Σύμη με την όμορφη πλατεία, μέχρι την εκκλησιά της  Παναγιάς.

Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Πρωί και το Δωδεκάνησος Seaways,Παναγία Σκιαδενή, έπιασε πρώτα στον Πανορμίτη,στον Ταξιάρχη Μιχαήλ,ένα μοναδικής ομορφιάς μοναστήρι με το ξυλόγλυπτο τέμπλο.Άνθρωποι κάθε ηλικίας, αλλά και εθνικότητας, περίμεναν σιωπηλοί για να μπουν,να προσκυνήσουν την εικόνα του και να ανάψουν ένα κερί.Κοντά και εγώ προσκυνώ τη Χάρη του.
Μια ώρα αργότερα μπήκαμε στο λιμάνι της Σύμης και όλα ξαναγεννήθηκαν από την αρχή.Η πρώτη μου γνωριμία με το νησί έγινε τον Απρίλο 1988. Πρωτοδιορισμένη τότε στη Ρόδο, και η άνοιξη με οδήγησε να πάρω το καΐκι για το μοναδικό βράχο.Εντυπωσιάστηκα και ευχήθηκα να μπορέσω κάποτε να μείνω περισσότερο. Χρειάστηκαν να περάσουν οχτώ χρόνια,να έχω φύγει από τα Δωδεκάνησα και 1996 βρέθηκα με παρέα γύρω μου για τρεις μέρες.Τότε ήταν που γνώρισα και το μοναδικό Φεστιβάλ της Σύμης.Για τα επόμενα επτά καλοκαίρια οι διακοπές μοιράζονταν μεταξύ Ρόδου και Σύμης και ήταν τότε που είχε ξυπνήσει το μεράκι της γραφής και σε ένα δώμα,σπίτι φίλων που για όλα αυτά τα χρόναι με φιλοξένησε,πάνω από το  ιστορικό ξενοδοχείο τότε 'Κατερινέτες',ιστορικό μιας και εκεί υπογράφηκε η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με την υπόλοιπη Ελλάδα,έγραψα το "Μισό του Ουρανού, εκδ.Πατάκη.Δέκα χρόνια μετά και θα επανακυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Βιβλιόφωνο...

Το καράβι καθώς δένει σφυρίζει και επανέρχομαι στο σήμερα.Κατεβαίνω και περπατώ περνώντας κάτω από το αστυνομικό κτίριο και μόλις φτάνω στο Νηρέα σταματώ.Είναι το ξενοδοχείο που η παρέα μας προτιμούσαμε για καφέ και βουτιά.Αποφασίζω να κάνω και σήμερα το ίδιο. Ο διπλός καφές και η μαγεία του βράχο με πηγαίνουν πίσω στα υπέροχα βράδια που ζήσαμε στο Φεστιβάλ.
Βραδιές πιάνου,κινηματογραφικής λέσχης, μουσικών σχημάτων οργανωμένα από τον αλησμόνητο Γιάννη Διακογιάννη, και των φίλων του που υποστήριξαν το όνειρό του. Η γνωριμία μαζί του με έφερε κοντά σε όλο αυτό το πολιτιστικό γεγονός  και κάτι ελάχιστο όταν μου ζητήθηκε προσέφερα.Μια γουλιά ακόμη και θυμάμαι την συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ.
Η πρώτη συμμετοχή μου ήταν κάπου εκεί στο 2000.Κάτω από το μοναδικό ρολόι του Αι Γιάννη, με αφορμή το βιβλίο ¨Στο μισό του Ουρανού",που διαδραματίζεται στη Σύμη και ο Γιάννης Διακογιάννης,να μου τηλεφωνεί για να μου πει πως δεν μπορεί να παρευρεθεί, αλλά πως είναι σίγουρος για την επιτυχία της βραδιάς.Είχε δίκιο.
Η δεύτερη έγινε με αφορμή το "Το ταξίδι των κύκνων "εκδ.Διάπλαση, μόνο που αυτό ήταν αφιερωμένο στο Γιάννη, που μας άφησε κάποιους μήνες πριν και ταξίδεψε για άλλου.
Μελαγχολώ και στρέφω το βλέμμα στην Ευαγγελίστρια και αμέσως η εικόνα από δυο15Αύγουστους που πέρασα κοντά της, αλλάζει τη διάθεση μου και η ματιά μου ζωντανεύει.
Η βουτιά στα βαθιά γαλανά νερά αμέσως μετά τονώνει το κορμί και στην επόμενη γουλιά αναλογίζομαι πόσοι φίλοι από τη Θεσσαλονίκη δεν ήρθαμε σε αυτόν τον τόπο.Πόσες πολλές μέρες δε δροσιστήκαμε στα παγωμένα νερά της Αγ.Μαρίνας και του Αγ.Γιώργη.Πόσες βουτιές ανάμεσα στις βάρκες,εκεί στα μοναδικά σκαλάκια,που σήμερα μοιάζουν να έχουν αλλάξει. Αλλά και πόσες φορές δεν μπήκαμε στη βάρκα ακολουθώντας τους άντρες της παρέας που βουτούσαν για ψαροντούφεκο και εμείς στα εύκολα που λέγεται κολύμπι και ηλιοθεραπεία και ας ήταν και σε ένα βράχο.

Το κουδούνισμα του κινητού με συνεφέρει.Μια γνώριμη φωνή διπλασιάζει την χαρά μου.Η συνάντησή μας είναι σύντομη, αλλά με την Ειρήνη Γαζή, κάθε φορά που ανταμώνουμε, συνήθως στο νησί,έχουμε να κουβεντιάσουμε πολλά και πάντα μοιάζει σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που έχουμε να βρεθούμε.
Η ώρα κυλά και δυστυχώς πρέπει να φύγω, ενώ ξέρω πως στη μνήμη κουβαλώ και άλλα πολλά που έζησα,και όσα  έγραψα εδώ και γίνηκαν βιβλία. Μαζί μου πάντα τόσοι και τόσες που βρεθήκαμε,πίνοντας κρασί,ψήνοντας τα ψάρια του ψαροντουφεκά, τρώγοντας γαριδάκι.
Αλλά και πόσα βιβλία δεν πέρασαν από τα χέρια μας.Μεσημέρι και βράδυ μας κράτησαν συντροφιά,μας αναστάτωσαν, γεννήσανε το δάκρυ και όλα αυτά κάτω από το μοναδικό ήχο,αυτών από τα κατάρτια στο Μόλο που έτριζαν καθώς ερωτοτροπούσαν αγγίζοντας το ένα τ΄άλλο.

Δεύτερο σφύριγμα και τρέχω να προλάβω.Μια αγκαλιά στη φίλη και μια υπόσχεση πως θα ξανάρθω στο νησί με τα διάσημα κάποτε Καρνάγια και τους σπουδαίου σφουγγαράδες. Και πόσα άλλα που ξέχασα και πρέπει να ματαθυμηθώ!

Το σημερινό ταξίδι τελειώνει φτάνοντας στη Ρόδο,αλλά η σχέση μου με το βράχο της Σύμης,όπως εγώ θέλω να τον βλέπω,πάντα θα συνεχίζεται.