24/12/2010,karfitsa Thessaloniki.
Στον τοίχοΗ παλιοπαρέα.
Χρόνια τώρα, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, το συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στο σπίτι των φίλων για να αποφασίσουμε για το γιορτινό τραπέζι της ημέρας στο οποίο ως συνήθως ήταν καλεσμένη όλη, δεκαπέντε τον αριθμό μαζί με τα τέκνα φτάναμε τους είκοσι δύο, η παλιοπαρέα από τα χρόνια τα φοιτητικά.
Έτσι και τώρα πρώτη έφτασα στο γνώριμο σπίτι και από συνήθεια πέρασα στην κουζίνα. Η φωνή της φίλης μου με ειδοποίησε πως θα πρέπει να περιμένω λίγο μόνη. Εξοικειωμένη έβαλα καφέ και πήγα στον προσφιλή πίνακα του τοίχου που η οικογένεια συνήθιζε να κρεμά τις δραστηριότητες της , όχι από περιέργεια αλλά από σιγουριά πως θα βρω για μια ακόμη φορά κάποια σπάνια συνταγή για τα χριστουγεννιάτικα γλυκά που θα έπρεπε να ετοιμάσουμε, τη λίστα των καλεσμένων φίλων, αλλά και κάποιων συναδέλφων της οικογένειας, τα δώρα που επρόκειτο να αγοραστούν, τα ποτά που θα μας κρατούσαν μέχρι αργά στο σπίτι που όλοι τόσο αγαπούσαμε. Πλησίασα και διάβασα το πρώτο χαρτί η ανάσα μου προς στιγμή πάγωσε. Ακριβώς δίπλα του υπήρχε ένα ίδιο με άλλη ημερομηνία, τα πόδια μου αμέσως κόπηκαν. Στριμωγμένο στη γωνία βρήκα ένα γνώριμο λογαριασμό και τα μάτια μου πεταχτήκαν έξω.
-Μα πως είναι δυνατόν, σκέφτηκα και ξεροκατάπια, όταν είδα και κάτι άλλο που ήταν σαν να δεχόμουν αιφνίδιο κεραυνό. –Βλέπεις τα χάλια μας, άκουσα την φωνή της φίλης μου και γύρισα. Η ατημέλητη εμφάνισή της ήταν το επόμενο σοκ.
–Ξέχνα το ρεβεγιόν που ήξερες, ούτε γλυκά ούτε φαγητό με ιδιαίτερες γεύσεις, όσο για δώρα είναι αυτά που βλέπεις. Κάθε λογαριασμός στο χέρι κάθε φίλου μήπως και ξελασπώσουμε το σπίτι , μήπως πληρώσουμε το τηλέφωνο πριν γίνει παρελθόν, μήπως καλύψουμε τα απλήρωτα χρέη στα φροντιστήριο των παιδιών, μήπως καταφέρουμε και κρατήσουμε το αυτοκίνητο μήπως...σταμάτησε και γρήγορα συνέχισε. Ελπίζουμε πάλι κάποιος από την παλιοπαρέα να μας καλέσει για να περάσουμε φέτος τα Χριστούγεννα, είπε και έπεσε σακί στην καρέκλα.
Σοκαρισμένη κοίταξα την άλλοτε ευδιάθετη, όλο ζωντάνια φίλη μου και προς στιγμή τον πίνακα. Αντί για χαρούμενες συνταγές και καλεσμένους είχα μπροστά μου μια συνταγή χρεών και δόσεων. «Ας αφήσουμε, στο τοίχο τα δύσκολα, σκέφτηκα, τους φίλους όμως θα τους πάρουμε μαζί για να γιορτάσουμε αυτά τα διαφορετικά Χριστούγεννα».
Άνοιξα την αγκαλιά μου και την κράτησα σφιχτά, μέχρι που είδα ένα σημάδι ελπίδας στα μάτια της.
- Χρόνια πολλά, φιλενάδα και όλο αυτό θα το περάσουμε όλη η παλιοπαρέα μαζί.
Έλενα Αρτζανίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου