Στον τοίχο,"Η φύση είναι ανίκητη"Karfitsa Θεσσαλονίκης 26/3/2011

Η φύση είναι ανίκητη.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό οικονομικό κλίμα της χώρας ήρθε και το γεγονός στην Ιαπωνία που προκάλεσε οδύνη αλλά και βαθιά ανησυχία για το τι θα συμβεί αν σε περίπτωση ακολουθήσει πυρηνική έκρηξη. Κάποιοι ήδη σκέφτονται πως είναι μακριά και δεν βλέπουν το λόγο γιατί πρέπει να ασχοληθούν. Τίποτε δεν είναι μακριά μας, απλά η τωρινή πληγή του πλανήτη τυχαίνει να συμβαίνει σε μια άλλη γειτονιά και πρέπει να μας ανησυχεί μιας και αποδεικνύετε πως αυτή η μορφή ενέργειας μπορεί να φέρει τον όλεθρο παγκόσμια. Σκεφτείτε τώρα τη γειτονιά που μας χωρίζει μια δρασκελιά, τη Βουλγαρία, με τον αντιδραστήρα της που από ότι μας ενημερώνουν πυρηνικοί επιστήμονες πρέπει να κλείσει. Φανταστείτε όταν μια τόσο οργανωμένη χώρα σαν την Ιαπωνία, αντιμετωπίζει το γεγονός με τα καλύτερα μέσα που διαθέτει και όμως ο κίνδυνος κάνει κάθε ανθρώπινο πλάσμα να τρέμει στη σκέψη του ολέθρου, τότε στη γειτονική περίπτωση ο καθένας μας αντιλαμβάνεται πως ένα τέτοιο γεγονός εδώ θα είναι ίσως καταστροφικό. Μήπως ήρθε η ώρα λαοί, οργανισμοί, κυβερνήσεις να προλάβουν πριν συμβεί το μοιραίο. Η πρόληψη στην ιατρική είναι η μισή θεραπεία το ίδιο και σε αυτή την περίπτωση. Η Ευρώπη θα περίμενε κανείς να είναι πιο ευαίσθητη, πιο προσεκτική και πιο αυστηρή στη λειτουργία ή ακόμη και στην απαγόρευση των πυρηνικών εργοστασίων μετά το Τσερνομπίλ(πυρηνικό ατύχημα το 1986). Ξεχνά κανείς και ιδιαίτερα εδώ στη Βόρειο Ελλάδα πόσο άλλαξε η ζωή μας μετά από αυτό! Αύξηση ασθενειών με κακή κατάληξη. Τελικά ο άνθρωπος μπορεί να έχει τη δύναμη του μυαλού, αλλά η φύση είναι ανίκητη και επικίνδυνη όταν την πληγώνουμε.

Αρτζανίδου Έλενα

Στον τοίχο,"Η πείνα της ψυχής",Karfitsa Θεσσαλονίκης,19/3/2011

Η πείνα της ψυχής.

Καθημερινά μας περιμένει μια έκπληξη καθώς περπατάμε είτε σε κεντρικό δρόμο της πόλης είτε σε κάποιο στενό της. Το όνομα της έκπληξης, «Κλείσαμε». Η έκπληξη φυσικά δεν είναι πλέον στο ότι κλείσανε, βλέπετε το πρώτο σοκ προηγήθηκε και ο πολίτης εξοικειώθηκε δυστυχώς με το φαινόμενο, αλλά στο τι και αν θα ανοίξει. Η πιο συχνή περίπτωση είναι σούπερ μάρκετ με μικρό προσωπικό που πρέπει να αντεπεξέλθει στις πολλές απαιτήσεις της επιχείρησης με μισθό ξεφτίλας. Βλέπετε, σκέφτεται ο επιχειρηματίας πως μέσα σε αυτή τη λαίλαπα το τελευταίο πράγμα που θα κοπεί είναι η προμήθεια ειδών πρώτης ανάγκης και αν φτάσουμε σε αυτό το σημείο θα σημάνει το τέλος της όποιας οικονομίας μας έχει απομείνει. Έτσι με αυτό το γεγονός ας προετοιμαστούμε να αντικρίζουμε αντί για μια βιτρίνα ρούχων μια αλυσίδα τροφίμων, παρακάτω αντί για ένα βιβλιοπωλείο μια άλλη αλυσίδα, ποιο πέρα αντί για μια μουσική σκηνή το ίδιο.Και τι θα γίνει! Θα ξεγελάμε με την όποια λιγοστή τροφή που θα μπορούμε να αγοράσουμε μόνο το σώμα μας! Η αισθητική απόλαυση που κατά κύριο λόγο προσφέρει το βιβλίο, το σινεμά, το θέατρο, το τραγούδι θα νεκρωθούν; Σε δύσκολες περιόδους προτεραιότητα είτε την κεντρικής εξουσία είτε της τοπικής διοίκησης πρέπει να είναι η διαρκής φροντίδα της ψυχής. Αλίμονο αν αποκλείσουμε τα παιδιά μας από το βιβλίο λόγω οικονομικής ανέχειας, δεν ψυχαγωγηθούμε μεγάλοι και μικροί. Ο πολίτης κάθε ηλικίας έχει αυτή τη στιγμή μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ να μη χάσει την αισιοδοξία του, την ελπίδα και το κέφι του και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την υποστήριξη της κάθε τέχνης. Προσοχή στη σαβούρα.Ναι πρέπει να μας απασχολήσει η πείνα τόσο του σώματος, αλλά σε βάθος χρόνου αλίμονο αν γιγαντωθεί η πείνα του πνεύματος.

Αρτζανίδου Έλενα

Στο τοίχο, "Συγχωνεύσεις", Karfitsa free press Θεσσαλονίκης,13/3/2011

Συγχωνεύσεις.

Ζούμε στην εποχή των ραγδαίων αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων. Μέσα σε αυτό το τοπίο μεγάλες αλλαγές συμβαίνουν και στην Παιδεία, σημειωτέο έχει έναν από τους χαμηλότερους προϋπολογισμούς. Μια από αυτές τις αλλαγές που επιχειρείται και καιρό συζητείται τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας, ενώ τελευταία συμβαίνει και με όλους του εμπλεκόμενους φορείς, είναι οι συγχωνεύσεις σχολείων. Θεωρώ, τουλάχιστον στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση που τη γνωρίζω πολλά χρόνια εκ των έσω, πως η πρόταση είναι θετική μιας και μικρές σχολικές μονάδες δεν μπορούν να είναι κοινωνοί όλων όσων συμβαίνουν στο νέο σχολείο, ωστόσο πρέπει μέσα από το διάλογο να διασφαλίσουμε μερικά ζητήματα που με παιδαγωγικά πάντα κριτήρια θα προσεγγίσουν την οποιαδήποτε πρόταση συγχώνευσης. Σχολεία μονοθέσια ή διθέσια που βρίσκονται σε ορεινές περιοχές ή σε νησιά σωστά παραμένουν ως έχουν μιας και η μετακίνηση δεν μπορεί να γίνει, άρα πρέπει πρώτα αυτά να επανδρωθούν, με ότι θα έχουν ή έχουν σήμερα τα νέα σχολεία, αυτό τουλάχιστον προτείνει και το Υπουργείο και μένει να το δούμε. Από την άλλη σχολικές μονάδες πολύ μικρές και ενώ σε απόσταση δέκα λεπτών ή τέταρτου υπάρχει άλλο συγκρότημα που πληρή τις προϋποθέσεις αντιδρά, ενώ αντιλαμβάνονται πως είναι ωφέλιμο για τα παιδιά. Εδώ φωτογραφίζονται πολιτικά και τοπικά μικροσυμφέροντα. Όσο για τις συγχωνεύσεις σχολείων πόλεων προτείνονται 12/θέσια και 6/θεσια, με 25 μαθητές ανά τάξη, ελπίζουμε πως το Υπδβμ μελετά σοβαρά την κάθε περίπτωση χωριστά μιας και άλλο οι μαθητές να μιλούν την ίδια γλώσσα και άλλο το αντίθετο, ή άλλο εικοσιπέντε μαθητές χωρίς κάποιες δυσκολίες και άλλο όταν υπάρχουν μαθητές με ιδιαιτερότητες ή δυσκολίες δίχως επιπλέον υποστήριξη π.χ παιδιά με μαθησιακά προβλήματα... Προσωπικά πιστεύω πως ο παραπάνω αριθμός είναι μεγάλος, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά πως η δυναμική της τάξης, οι ανάγκες των παιδιών είναι ποικίλες και κάθε φορά ο παιδαγωγός καλείται μέσα σε αυτό το πλαίσιο να λειτουργήσει και να βρει λύσεις. Η τάξη δεν είναι απλά μια αριθμητική πράξη. Έτσι δίχως κορώνες, καταστροφολογία και γκρίνια, αλλά με εντιμότητα από όλες τις πλευρές οι συγχωνεύσεις πρέπει να γίνουν και είναι επιθυμητές. Αρτζανίδου Έλενα

Στον τοίχο,Άγχος και συγκίνηση,Karfitsa Θεσσαλονίκης,5/3 /2011

Άγχος και συγκίνηση.

Λίγες μέρες πριν επισκέφτηκα το Δημοτικό Σχολείο στους Ν.Επιβάτες Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια «Συγγραφείς στα σχολεία». Δυο τάξεις με περίμεναν με το μπλοκάκι τους ανοιχτό, τα βιβλία που διάβασαν στο χέρι. Δίχως την παρέμβαση των εκπαιδευτικών, με υπευθυνότητα, σοβαρότητα και ηρεμία διατύπωσαν τα ερωτήματα τους.

-Που βρίσκεται τις ιδέες; Γιατί γράφετε για παιδιά; Ποιο βιβλίο σας αγαπάτε περισσότερο; Πόσες μέρες χρειάζεστε για να το γράψετε; Δεν κουράζεστε; Γιατί γράφετε; Και η λίστα τους δεν σταματούσε μέχρι που ο χρόνος πλησίαζε προς το τέλος και τότε αποφάσισα να διατυπώσω το πρώτο μου ερώτημα πριν ακολουθήσουν άλλα δυο. «Πως ήταν τα βιβλία μου;» τότε ήρθαν οι δυο πρώτες απαντήσεις που συνήθως δεν τις περιμένουμε από αυτή την ηλικία.Η πρώτη απάντηση ήρθε από το Γιάννη που πριν πει οτιδήποτε με κοίταξε, μετά χαμήλωσε για λίγο τα μάτια, πήρε βαθιά ανάσα και με χαμηλή φωνή απάντησε.

-Όταν διάβασα στο σπίτι τον Τζίμη, (από το βιβλίο «Ο φίλος μου ο Τζίμης»), ένιωσε…σταμάτησε ,ένιωσα άγχος, είπε και τότε μόνο με ξανακοίταξε με αγωνία. Πάγωσα και αμέσως μετά θέλησα με ένα γιατί να μάθω, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά έστρεψαν το βλέμμα πάνω του , τότε ο Γιάννης μας εξήγησε.

-Φοβήθηκα τη σκιά του Τζίμη, που έβγαινε κάτω από τα κρεβάτι, Νόμιζα πως ήταν φάντασμα, είπε με ανακούφιση και έσφιξε το βιβλίο στο στήθος του. Ταράχτηκα και σκέφτηκα πως ο Γιάννης έδωσε άλλη διάσταση στη σκιά, παράλληλα συγκινήθηκα από τα σχόλια που ακολούθησαν. Προσπαθήσαμε να το συζητήσουμε με το Γιάννη, έδειξε να αποδέχεται πως η σκιά είναι μια σκιά όμως συνέχιζε να έχει, όπως επανέλαβε άγχος ενώ τα παιδιά αμίλητα παρακολουθούσαν, τότε ήταν που πήρε το λόγο η Έλενα.

-Εμένα το βιβλίο, όταν έφτασα στο τέλος με συγκίνηση, είπε και όλοι την κοίταξαν πιο επίμονα από ότι πριν τον Γιάννη. Εννοώ πως συγκινήθηκα από χαρά από όσα συνέβησαν στην ιστορία και από το τέλος της, συνέχισε. Το κουδούνι χτύπησε και τα λόγια απότομα σταμάτησαν, όχι όμως και τα συναισθήματα. Κάθε επίσκεψη εδώ 14χρόνια σε τουλάχιστον 350 σχολεία κρύβει πολλές εκπλήξεις και τη βεβαιότητα πως με τη συστηματική επαφή με τη λογοτεχνία δημιουργούνται αναγνώστες με την ικανότητα να διατυπώνουν συναισθήματα, θέσεις, απόψεις και διαφωνίες. Αρτζανίδου Έλενα