Χορεύουν οι ελέφαντες.

Χορεύουν οι ελέφαντες, Σοφία Νικολαϊδου, Μεταίχμιο

Τ’εμά τα σείλια κί γελούν,απέσ’ιμ έχβ τέρτια.

 Πρόσφυγες είμαστε.Εμείς Ελλάδα δεν ξέραμε. Ακούγαμε το όνομα στην εκκλησιά, υπέρ Ελλάδος, έψελνε ο πατήρ Ευγένιος. Κάναμε τον σταυρό μας τρεις φορές. Εγώ γεννήθηκα στην Τραπεζούντα… γράφει η Σοφία Νικολαϊδου,στο κεφάλαιο που μιλά η Μαρία Γκρη, μητέρα του Μανώλη.  Διαβάζοντας το πνίγομαι από συγκίνηση και σκουπίζω τα δάκρυα, αλλά ας τα πάρω από την αρχή.

 Χορεύουν οι ελέφαντες,είναι το τελευταίο μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαϊδου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:
1948-1949: Ένας αμερικανός δημοσιογράφος δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνηση αναστατώνεται, ξένοι διπλωμάτες επεμβαίνουν. Ένας αθώος μπαίνει φυλακή. Η υπόθεση κλείνει.

Σχολικό έτος 2010-2011: Ένας μαθητής αρνείται να δώσει Πανελλαδικές. Ο αγαπημένος του καθηγητής του αναθέτει να ερευνήσει την παλιά υπόθεση. Ο πρώην άριστος μαθητής αρχίζει να ψάχνει.
Πόσο έτοιμοι είναι οι ενήλικες να ακούσουν τι έχει να πει;
Το Χορεύουν οι ελέφαντες συνδυάζει ιστορία και επινόηση. Αναφέρεται στη δίκη και την καταδίκη του Στακτόπουλου, στον οποίο αποδόθηκε ο φόνος του αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ, έγκλημα που συντάραξε τη χώρα την περίοδο του Εμφυλίου. Παράλληλα, το βιβλίο χαρτογραφεί τη σύγχρονη καθημερινότητα στην Ελλάδα του 2011. Ιδίως στο σχολείο. Αποτυπώνει την ελληνική περιπέτεια, σε μια πόλη με πολλά και αιματηρά ιστορικά στρώματα, όπως η Θεσσαλονίκη. 

 Το θέμα της με οδήγησε να το επιλέξω και να το διαβάσω μέσα σε δυο νύχτες. Τελειώνοντας το μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαϊδου, μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Ιταλού συγγραφέα, Τζουζέπε Ποντίτζα, που υποστηρίζει πως η λογοτεχνία δεν χρησιμεύει για την επίλυση ούτε πολιτικών ούτε θρησκευτικών προβλημάτων. Υπακούει μόνο στη δύναμη των λέξεων και μας βοηθά να κατανοούμε τη ζωή με σφαιρικό τρόπο, τόσο στο επίπεδο των ιδεών όσο και στο επίπεδο των συναισθημάτων, έτσι και στο Χορεύουν οι ελέφαντες, η συγγραφέας παρουσιάζει την σκοτεινή εκείνη περίοδο και το έγκλημα με μια άδικη καταδίκη. Φωτίζει τις άσχημες πλευρές, μας παρουσιάζει τα στοιχεία της πολιτικής εκείνης περιόδου και εμείς ως αναγνώστες έχουμε τη δυνατότητα με έναν σφαιρικό τρόπο να μάθουμε και να αποφασίσουμε από μόνη μας για το δίκαιο και άδικο.

 Η συγκίνηση και τα πλούσια συναισθήματα γεννιούνται μέσα από τις λέξεις της, που με μαεστρία χρησιμοποιεί και στα δυο μέρη του έργου της, μιας και ο αναγνώστης μετακινείται και ταξιδεύει ανάμεσα σε δυο χρονικές περιόδους τελείως διαφορετικές πολιτικά που συμβαίνουν στην ίδια πόλη.

 Η Σοφία Νικολαϊδου, καταφέρνει με επιτυχία να επιβιβάσει τον αναγνώστη σε αυτό το χρονικό ταξίδι,να τον παρασύρει με ευκολία στο δύσκολο παρελθόν και να τον αναγκάσει να δει μπροστά του το παρόν.Βάζει τον αναγνώστη της να γνωρίσει εκείνο τον κόσμο μέσα από τις εμπειρίες των άλλων και τα γεγονότα που θα μπορούσαν να αποτραπούν στο μέλλον.

 Στάθηκα σε κάθε της εικόνα. Κάθε λέξη με ανάγκασε να αναλογιστώ. Σε πολλά σημεία συναισθήματα έντονα όπως πόνος, οργή, αλλά και αξίες που σπάνια πλέον πρωταγωνιστούν  στην αληθινή ζωή, αντίθετα στο βιβλίο, στη λογοτεχνία της Σοφίας Νικολαϊδου, γίνονται σημαία μέσα από τις πράξεις του δημοσιογράφου Γεωργίου,πατέρα του Μηνά,αλλά και του καθηγητή Σουκ.

 Επίσης καταφέρνει μέσα από την σκοτεινή περίοδο να έρθει στο σήμερα και να φωτίσει τα θέλω μιας οικογένειας για τα παιδιά της που απέχουν πολύ από τα θέλω των παιδιών, όπως εκείνα του έφηβου Μηνά που τόσο δυνατά τον χτίζει η Νικολαϊδου.

 Το βιβλίο καταφέρνει με αρμονία και δίχως πλατιασμούς να παρουσιάσει τους λόγους που οδηγούν τη νέα γενιά να αντιδρά στα θέλω και τα πρέπει της οικογένειας.

 Διαβάζοντας το «Χορεύουν οι ελέφαντες», αβίαστα θα μπορούσα να καταθέσω πως η Σοφία Νικολαϊδου, με αυτό της το βιβλίο προτείνει στο να κτίζονται καλύτεροι κόσμοι, όπως η λογοτεχνία οφείλει να κάνει.

Αρτζανίδου Έλενα