Πικρό γλυκό λεμόνι,της Σοφίας Βόϊκου.

Μια πίκρα που μπορεί και να γίνει γλυκιά!

Με την άφιξή μου στο νησί της Ρόδου,και στο χρόνο που διαθέτω για τα αναγνώσματα που έχω επιλέξει ξεκίνησα από το πρώτο απόγευμα, στη γνωστή παραλία που μας φιλοξενεί πολλά χρόνια τώρα, το βιβλίο της Σοφίας Βόϊκου.
Λίγοι οι ελληνικοί τίτλοι που παίρνω μαζί,προτιμώ την ξένη λογοτεχνία,όμως η Βόϊκου από το πρώτο της κιόλας βιβλίο,
 "Το κόκκινο σημάδι"εκδ.Ψυχογιός,με έκανε να την προσέξω και να την διαβάσω.
Πικρό γλυκό λεμόνι το νέο της βιβλίο από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Πίκρα από την αρχή της ιστορίας 1913 μέχρι και το τέλος που φτάνει λίγο πριν το 2000.
Πόλεμος,διχόνοια,αλληλοσπαραγμός,αιχμαλωσία,εμφύλιος και οι αγάπες να καίγονται, να διαλύονται να εξοντώνονται.
Το ιστορικό γεγονός που γίνεται η αφορμή να φτιάξει το μυθιστόρημά της η Σοφία Βόϊκου, είναι αληθινό,αφορά την αιχμαλωσία 6000 στρατιωτών και την παγίδευση τους στη Γερμανία του Κάιζερ. Μέσα από τους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες της συγγραφέως, ζούμε την Ελλάδα από το 1913 να πολεμά,να διαλύεται και να αυτοκαταστρέφεται.
Η ανάγνωση του βιβλίου από την αρχή ως το τέλος πλημμυρισμένη από ανατροπές.Η ιστορία της προκαλεί τον αναγνώστη να δει την ομοιότητα με το σήμερα σε ότι αφορά τη συμπεριφορά των πολιτικών και να θυμώσει.
Οι ήρωες της ζωντανοί περνούν μέσα από τη φωτιά της ζωής, του έρωτα και του πολιτικού διχασμού.Η Βόϊκου δεν παίρνει θεση απλά καταφέρνει και εξιστορεί από απόσταση επιτρέποντας τον αναγνώστη να δει και να αποφασίσει ο ίδιος.
Το Πικρό γλυκό λεμόνι, είναι ένα εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί από όλους μας  μιας και η ιστορία μας τελικά έχει πολλά σκοτεινά σημεία που μέσα από τέτοια βιβλία φωτίζονται, γίνονται γνωστά και κυρίως καταφέρνουν να μας προβληματίσουν.
Μακάρι μαθαίνοντας από τα ιστορικά μας λάθη να μην τα επαναλαμβάναμε.