Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΛΕΝΑ ΑΡΤΖΑΝΙΔΟΥ ΜΙΛΑ ΣΤΗ
ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΞΕΡΙΖΩΜΟ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - Από τους γκασταρμπάιτερ στο νέο κύμα
μετανάστευσης
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΑΡΤΖΩΝΗΣ
Η Έλενα Αρτζανίδου, παιδί μεταναστών στη
Γερμανία καταγράφει στο βιβλίο της «Γκασταρμπάιτερ-η οδυνηρή φυγή», τις
ιστορίες των ξενιτεμένων Ελλήνων. Ιστορίες με πίκρα, πόνο, αλλά και πολλές
ευχάριστες στιγμές, που περίμεναν να ειπωθούν. Αυτοί οι Έλληνες που τη δεκαετία
του '60 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα και να αναζητήσουν την τύχη
τους στο εξωτερικό, κουβαλούν πάντα μέσα τους τα βιώματά τους, τα οποία η Έλενα
Αρτζανίδου αποτυπώνει στο χαρτί.
Γκασταρμπάιτερ, προερχόμενοι από τη Μακεδονία οι ήρωες του βιβλίου, οκτώ ζευγάρια και η Αντωνία φτάνουν το 1964 στο Βαλντσάσεν με σκοπό να δουλέψουν σε εργοστάσιο πορσελάνης. Με τρένο ως τον Πειραιά και μετά με ένα σαπιοκάραβο, το Κολοκοτρώνης ως το Πρίντεζι κι από εκεί με αμαξοστοιχία πάλι ως τη Γερμανία. Εγκαθίστανται σε «χάιμ» σπίτια με πολλά δωμάτια, (ένα για κάθε ζευγάρι) κουζίνα και μπάνιο κοινό που βρίσκονταν κοντά στο χώρο εργασίας…
Γκασταρμπάιτερ, προερχόμενοι από τη Μακεδονία οι ήρωες του βιβλίου, οκτώ ζευγάρια και η Αντωνία φτάνουν το 1964 στο Βαλντσάσεν με σκοπό να δουλέψουν σε εργοστάσιο πορσελάνης. Με τρένο ως τον Πειραιά και μετά με ένα σαπιοκάραβο, το Κολοκοτρώνης ως το Πρίντεζι κι από εκεί με αμαξοστοιχία πάλι ως τη Γερμανία. Εγκαθίστανται σε «χάιμ» σπίτια με πολλά δωμάτια, (ένα για κάθε ζευγάρι) κουζίνα και μπάνιο κοινό που βρίσκονταν κοντά στο χώρο εργασίας…
Σήμερα η Ελλάδα ετοιμάζεται για μια νέα
μετανάστευση, ίσως με διαφορετικά χαρακτηριστικά αλλά με τον ίδιο σκοπό. Την
καλυτέρευση της ζωής των νέων ανθρώπων. Για το λόγο αυτό το βιβλίο της Έλενας
Αρτζανίδου γίνεται κατά έναν περίεργο τρόπο επίκαιρο, αφού η ιστορία κάνει
κύκλους και επανέρχεται πολλές φορές φέρνοντας στο προσκήνιο ξεχασμένους
εφιάλτες.
Τι θυμάστε από την παιδική σας ηλικία στη Γερμανία;
Θυμάμαι πολύ καλά το σπίτι όπου ζούσαμε. Ήταν ένα δίπατο πέτρινο με μία εσωτερική αυλή. Πάνω έμεναν οι κουμπάροι μας με τα παιδιά τους και κάτω εμείς. Ήταν ένα πολύ ωραίο σπίτι.
Θυμάμαι πολύ καλά το σχολείο μου. Πήγαινα στο σχολείο με το λεωφορείο στη διπλανή πόλη, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να ξυπνάω πολύ πρωί. Πήγαινα και στο ελληνικό σχολείο, το οποίο δεν ήταν οργανωμένο, όπως μετά το 1981. Μάθαινα ανάγνωση και γραφή. Τα υπόλοιπα τα μάθαινα από τον μπαμπά μου στο σπίτι. Το γερμανικό σχολείο το εγκατέλειψα. Δεν μπόρεσα να ενταχθώ.
Θυμάμαι πολύ καλά τα υπέροχα καταπράσινα πάρκα. Τους περιπάτους μας. Θυμάμαι τα γλέντια της οικογένειας με τους συγγενείς και τους υπόλοιπους Έλληνες. Γλεντούσαν πολύ, ακούγοντας τον Καζαντζίδη και πίνοντας τσίπουρο και στο τέλος κλαίγανε. Εγώ σαν παιδί δεν το καταλάβαινα τότε αυτό. Στο τέλος το κατάλαβα φυσικά. Κατάλαβα τον πόνο που ένιωθαν μέσα τους.
Τι θυμάστε από την παιδική σας ηλικία στη Γερμανία;
Θυμάμαι πολύ καλά το σπίτι όπου ζούσαμε. Ήταν ένα δίπατο πέτρινο με μία εσωτερική αυλή. Πάνω έμεναν οι κουμπάροι μας με τα παιδιά τους και κάτω εμείς. Ήταν ένα πολύ ωραίο σπίτι.
Θυμάμαι πολύ καλά το σχολείο μου. Πήγαινα στο σχολείο με το λεωφορείο στη διπλανή πόλη, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να ξυπνάω πολύ πρωί. Πήγαινα και στο ελληνικό σχολείο, το οποίο δεν ήταν οργανωμένο, όπως μετά το 1981. Μάθαινα ανάγνωση και γραφή. Τα υπόλοιπα τα μάθαινα από τον μπαμπά μου στο σπίτι. Το γερμανικό σχολείο το εγκατέλειψα. Δεν μπόρεσα να ενταχθώ.
Θυμάμαι πολύ καλά τα υπέροχα καταπράσινα πάρκα. Τους περιπάτους μας. Θυμάμαι τα γλέντια της οικογένειας με τους συγγενείς και τους υπόλοιπους Έλληνες. Γλεντούσαν πολύ, ακούγοντας τον Καζαντζίδη και πίνοντας τσίπουρο και στο τέλος κλαίγανε. Εγώ σαν παιδί δεν το καταλάβαινα τότε αυτό. Στο τέλος το κατάλαβα φυσικά. Κατάλαβα τον πόνο που ένιωθαν μέσα τους.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ:
http://www.idrasis.gr/article.asp?articleID=7380&catID=26&pubID=1
*Η
παρουσίαση του βιβλίου πρόκειται να γίνει την Τετάρτη 25 Ιουλίου στις
7.30 το απόγευμα στο Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου