Έγραψε η Χρυσάνθη Τσιάμπαλη,συγγραφέας για το "Γκαστραμπάιτερ η οδυνηρή φυγή".

Το Γκασταρμπάιτερ είναι η αληθινή ιστορία, πολλών διαφορετικών ανθρώπων, που χάρη στην ικανότητά της, η Έλενα Αρτζανίδου μας τη διηγείται όπως ακριβώς της ταιριάζει: με τρόπο λιτό, ανεπιτήδευτο μα γλαφυρό.

Άνθρωποι που χωρίζουν από τους αγαπημένους τους, άλλοι πρόσκαιρα και άλλοι οριστικά και αμετάκλητα, σε μια Ελλάδα που δεν μπορεί να παράσχει ούτε τα απαραίτητα στους Έλληνες. Ζωές που κυλούν «αναμένοντας», χρόνια που περνούν «προσδοκώντας» σε μια ιστορική περίοδο που η ανθρώπινη ύπαρξη έχει μηδαμινή αξία.

Οι ήρωες για το σημερινό αναγνώστη, μοιάζουν να ξεπηδούν από μια μακρινή, σχεδόν άγνωστη εποχή. Αν το βιβλίο μάλιστα εκδίδονταν τη δεκαετία του 90΄θα φάνταζε σαν μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Γιατί ποιος αλήθεια θα μπορούσε να πιστέψει πως οι καλοζωιστές και υπερκαταναλωτικοί Έλληνες των δεκαετιών 90΄- 00΄, είχαν βιώσει τη φτώχια με τον πιο σκληρό και ανελέητο τρόπο λίγες δεκαετίες πριν;  Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως ένας λαός που έζησε στο πετσί του την εξοντωτική φτώχεια, την αναγκαστική μετανάστευση κάτω από τις δυσμενέστερες συνθήκες, που ένιωσε τον πόνο της ανέχειας, της ανελευθερίας, της ξενιτιάς, έδειξε κάμποσα χρόνια αργότερα μια –επιεικώς- υπεροπτική συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες που ήρθαν στην Ελλάδα;

Το Γκασταρμπάιτερ είναι ένα απρόσμενα(;) επίκαιρο μυθιστόρημα, τώρα που οι Έλληνες αναγκάζονται, έστω και κάτω από άλλες συνθήκες, να περάσουν τα σύνορα της χώρας τους για να δουλέψουν, τώρα που νεοφασιστικές οργανώσεις έχουν εμβολίσει τον κοινωνικό ιστό και αυτοπροβάλλονται (και πάλι) ως εθνοσωτήρες. Είναι η μαρτυρία για μια εποχή που χρειάζεται να κρατάμε καλά φυλαγμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μας και που αξίζει να διαβαστεί τόσο από τα πολύ νέα παιδιά, όσο και από τους μεγαλύτερους αναγνώστες. Επειδή στην άγνοια και στη λήθη αρέσει να καλούν τις τραγικές στιγμές του παρελθόντος να… επαναληφθούν.

Χρυσάνθη Τσιαμπαλή,συγγραφέας.