Μνήμη γενοκτονίας Ποντίων: Το ραδιόφωνο του παππού
Γράφει η Έλενα Αρτζανίδου / helenarzan@gmail.com
Πέρασαν δεκατέσσερα χρόνια από την ημέρα που ζήτησα το παλιό ξύλινο ραδιόφωνο του παππού. Έγινε δικό μου ένα χρόνο πριν η Πόντια γιαγιά Μαρίκα, μας αποχαιρετήσει για πάντα, ωστόσο τα λόγια της ηχούν μέχρι σήμερα στα αυτιά μου.
-Αυ’ούτο από σήμερον εν τεσόν, μου είπε η γιαγιά και θυμάμαι πως την αγκάλιασα, τη φίλησα και άπλωσα τα χέρια στο μικρό,ξύλινο κουτί που τόσο πολύ επιθυμούσα.
Συχνά πυκνά κινώ τη βελόνα και τα παράσιτα πάντα με γυρνούν στο χρόνο πίσω, σε εκείνο το απόγευμα που το μετέφερα στο σπίτι μου,το ακούμπησα στο γραφείο ,σύνδεσα το καλώδιο και αναζήτησα κάποιο σταθμό.
Ήμουν σίγουρη ότι κάτι θα έπιανε και ας έλεγε η γιαγιά ότι ήταν χαλασμένο:Κόρη κι πεζ,ντο θα φτασα το!
Τελικά στα βραχέα ακούστηκε η ΕΡΑ...
Στη μνήμη όλων των Ποντίων ,
στη μνήμη της γιαγιάς μου,από την Ορντού με τα "έμορφα ορμάνα",
που με έμαθε να αγαπώ αυτό το τραγούδι και να δακρύζω κάθε φορά που το ακούω!
Γράφει η Έλενα Αρτζανίδου / helenarzan@gmail.com
Πέρασαν δεκατέσσερα χρόνια από την ημέρα που ζήτησα το παλιό ξύλινο ραδιόφωνο του παππού. Έγινε δικό μου ένα χρόνο πριν η Πόντια γιαγιά Μαρίκα, μας αποχαιρετήσει για πάντα, ωστόσο τα λόγια της ηχούν μέχρι σήμερα στα αυτιά μου.
-Αυ’ούτο από σήμερον εν τεσόν, μου είπε η γιαγιά και θυμάμαι πως την αγκάλιασα, τη φίλησα και άπλωσα τα χέρια στο μικρό,ξύλινο κουτί που τόσο πολύ επιθυμούσα.
Συχνά πυκνά κινώ τη βελόνα και τα παράσιτα πάντα με γυρνούν στο χρόνο πίσω, σε εκείνο το απόγευμα που το μετέφερα στο σπίτι μου,το ακούμπησα στο γραφείο ,σύνδεσα το καλώδιο και αναζήτησα κάποιο σταθμό.
Ήμουν σίγουρη ότι κάτι θα έπιανε και ας έλεγε η γιαγιά ότι ήταν χαλασμένο:Κόρη κι πεζ,ντο θα φτασα το!
Τελικά στα βραχέα ακούστηκε η ΕΡΑ...
στη μνήμη της γιαγιάς μου,από την Ορντού με τα "έμορφα ορμάνα",
που με έμαθε να αγαπώ αυτό το τραγούδι και να δακρύζω κάθε φορά που το ακούω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου