Στη σκιά του Αυγερινού,εκδ.Ψυχογιός.

Από την παρουσίαση του βιβλίου της Σοφίας Βοϊκου 
"Στην σκιά του Αυγερινού" εκδ.Ψυχογιός,30/5/2013 στον Ιανό,Αριστοτέλους-Θεσσαλονίκη

 

Ε.Αρτζανίδου ΙΑΝΟΣ 30/5/2013

 Κοίταξε γύρω της. Ήταν μόνη. Σ’ αυτή την πλευρά του κοιμητηρίου δεν υπήρχαν ούτε χήρες ούτε ορφανά ούτε τεθλιμμένοι συγγενείς. Ένας βαθύς αναστεναγμός βγήκε από μέσα της.«Οι δυο μας!»είπε και κάθισε στο διπλανό μνήμα. «Τι έχεις να πεις;» 
Απάντηση δεν πήρε.
«Φυσικά, δεν έχεις να πεις τίποτα. Ή μάλλον δεν μπορείς να πεις τίποτα. Είδες, πατέρα; Ακόμα και οι στρατηγοί πεθαίνουν. Έχουν την ίδια μοίρα με τους ανώνυμους στρατιώτες τους. Είχες μάθει να ΄χεις πάντα τον τελευταίο λόγο. Κάθε σου κουβέντα διαταγή. Αδυνατούσες να ξεχωρίσεις το σπιτικό σου από το στρατώνα. Δε θέλησες ποτέ να καταλάβεις ότι ήμουν η κόρη σου και όχι η ορντινάντσα σου. Γιατί;»…

 Είναι ένα μικρό απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Σοφίας Βοϊκου «Στη σκιά του Αυγερινού»εκδ.Ψυχογιός. 
Η Σοφία Βοϊκου μας συστήθηκε το 2009 με το βιβλίο της «Tο Κόκκινο σημάδι» εκδόσεις Ψυχογιός, και αμέσως η γραφή και η θεματολογία της έγινε αγαπητή από τους αναγνώστες.

Με «Tο ταξίδι της φωτιάς»το 2011 και το «Πικρό γλυκό λεμόνι»το 2012, πάντα από τις ίδιες εκδόσεις,έδειξε πλέον ότι ήρθε για να μείνει και να μας ταξιδέψει λογοτεχνικά με τις ιστορίες που περίτεχνα καταθέτει.
Με τη Σοφία Βοϊκου,τον άνθρωπο/δημιουργό γνωριστήκαμε από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην εκδοτική οικογένεια Ψυχογιός που και εγώ ανήκω.

Είμαι από αυτούς που γνωρίζω πως η Σοφία Βοϊκου, από την πρώτη στιγμή που διαβάστηκε το πρώτο της βιβλίο θεωρήθηκε ιδιαίτερο ταλέντο από τις εκδόσεις και δεν έπεσαν έξω.
Τα πρώτα της τρία βιβλία αγαπήθηκαν και προκάλεσαν θετικά σχόλια.
Ξεχωρίζω το «Πικρό γλυκό λεμόνι»,και μάλιστα μπορώ να αποκαλύψω πως ζήλεψα τον τρόπο γραφής του όσο και το ιστορικό πλαίσιο που κατάφερνει να παρουσιάσει.
Στο νέο της βιβλίο με τον τίτλο «Στη σκιά του Αυγερινού» εκδόσεις Ψυχογιός, από τις πρώτες σελίδες πίστεψα πως έχω να κάνω με τον Αυγερινό, τον αστερισμό, ωστόσο λίγες σελίδες ήταν αρκετές για να καταλάβω πως είναι διτός και θα το καταλάβετε με κάποια στοιχεία που θα προσπαθήσω να σας παρουσιάσω.
Άγγελος Αυγερινός ο γλύπτης που ξεπηδά από τις πρώτες σελίδες μαζί με την πρωταγωνίστρια Τερέζα Βολάνη.
Οι δυο τους μαζί με την αυταρχική μητέρα της Τερέζας,την Αμαλία,τον στρατηγό πατέρα Αλέξανδρο,τον αδερφό Θεμιστοκλή,την ανδρόγυνη χορεύτρια Καλυψώ,την Άννα,τον Στρατή,τον Μανουέλ θα μας γυρίσουν στο παρελθόν,και θα βρεθούμε στην Ελλάδα από το 1926 μέχρι και το 1937. 
Στο εισαγωγικό της σημείωμα η Σοφία Βοϊκου, μας δίνει μια πληροφορία πως έμπνευση της ιστορίας της ήταν η συγκλονιστική ζωή της Καμίλ Κλοντέλ,καλλιτέχνιδας,μούσας και ερωμένης του γλύπτη Ογκύστ Ροντέν.
Άρα αμέσως από την πρώτη λέξη αναγνωρίζουμε το λογοτεχνικό περιβάλλον που με μαεστρία δημιουργεί η Σοφία Βοϊκου.

Στο βιβλίο της «Στη σκιά του Αυγερινού» έχουμε λοιπόν να κάνουμε με την Τερέζα που από τα μικρά της  χρόνια δείχνει πόσο δυναμική και νεωτερίστρια είναι με την ζωγραφική,
«Άνοιξε τα κουτιά με το κόκκινο και το μαύρο χρώμα.Πάθος και θλίψη.Αίμα και Πένθος…Τώρα θα ζωγράφιζε όπως αισθανόταν… 
Η Τερέζα μόλις ενηλικιώνεται στέλνει κρυφά από το συντηρητικό οικογενειακό περιβάλλον τα χαρτιά της για να μπει στην Σχολή Καλών Τεχνών και αυτό το 1926,η άρνηση της οικογένειας και πρωτίστως του στρατιωτικού πατέρα της Αλέξανδρου,η πίεση που ασκεί ο ίδιος στην κόρη για να παντρευτεί κάποιον στρατιωτικό την οδηγεί στην φυγή για την ανεξαρτησία και το όνειρο.
Ο δρόμοςς της στερημένος από υποστήριξη και αληθινή αγάπη την οδηγεί τυχαία στη σκιά του μεγάλου γλύπτη Άγγελου Αυγερινού. 
…Η τέχνη δεν είναι για τους άλλους.Η τέχνη δεν είναι για το χρήμα. Η τέχνη είναι για σένα.Τέχνη κάνεις για τον ίδιο σου τον εαυτό κι όχι για τους άλλους.Γιατί τότε το έχεις χάσει το παιχνίδι…Η τέχνη είναι για να τρέχει μπροστά, να προκαλεί, να δημιουργεί το αύριο κι όχι να συντηρεί το χθες, όσο καλό κι αν ήταν αυτό… 
Σκέψεις και απόψεις της Τερέζας Βολάνη.

Άγγελος Αυγερινός ο γλύπτης που απορρίφθηκε από τη Σχολή Καλών Τεχνών,αλλά με την υποστήριξη της αστεφάνωτης Άννας και του παιδιού τους που ποτέ δεν του χάρισε το όνομά του, τουλάχιστον μέχρι λίγο πριν το τέλος, αντέχει την απόρριψη και αντίθετα με το συντηρητικό πλαίσιο της εποχής  καταφέρνει να γίνει ο πιο ξεχωριστός γλύπτης στο εξωτερικό και αργότερα στην Ελλάδα.

Ο Άγγελος ζει μέσα από τα έργα του, τις απολαύσεις της ζωής, μέσα από γυναίκες που του χαρίζονται είτε από τους τεκέδες είτε από εκείνες της υψηλής κοινωνίας, μέχρι που ο δάσκαλος Αυγερινός θα γνωρίσει την Τερέζα.
Δυο ήρωες δυνατοί από την Σ. Βοϊκου και αληθινοί μέσα από τον υπερθετικό εγωισμό τους,από το πάθος για την τέχνη τους και την αντίδραση στο κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας του 1932.

Αλλά και η Αμαλία, η αυταρχική μητέρα και η ανδρόγυνη χορεύτρια,η Καλυψώ μας καταπλήσσουν, μας προκαλούν ένταση, διαφωνίες καθώς έχουν χτιστεί με τόση μαεστρία από τη δημιουργό Σοφία Βοϊκου. 
Ποια ήταν Ελλάδα του 1926-1937 απέναντι στους καλλιτέχνες, στις γυναίκες καλλιτέχνιδες!
Πώς η τέχνη περπατούσε στους δρόμους του Παρισιού, στις αίθουσες της πόλης του φωτός, όλα αυτά ζωντανεύουν μέσα στις σελίδες και ο αναγνώστης τα ζει μέσα από την Τερέζα, τον Άγγελο αλλά και τον Καταλανό Μανουέλ,τον μποέμ καλλιτέχνη με τις ευαισθησίες του. 

Η δομή του βιβλίου είναι απλή. Ξεκινά από τα μικρά χρόνια της Τερέζας.Η ατίθαση μικρή που μετατρέπεται σε αντιδραστική, εγωίστρια, δυναμική και ελεύθερη γυναίκα απέναντι στην οικογένεια και ιδιαίτερα στην αυταρχική μητέρα της την Αμαλία,και πολύ περισσότερο στην συντηρητική Ελλάδα του 1930.
Υποτάσσεται για κάποιο διάστημα στην γοητεία που της γεννά ο δημιουργός Άγγελος,ενώ αυτός με τον καιρό τιθασεύεται και ανανεώνεται ζώντας από το νέο που του χαρίζει η Τερέζα,το νέο που έχει να κάνει με την εξέλιξη που του προτείνει για την τέχνη, όχι με λόγια, αλλά με τη στάση και τις πράξεις.
Για τον Άγγελο υπάρχει και ένα δεύτερο στήριγμα αυτό της υποταγμένης, άβουλης ερωμένης, της Άννας.
Ο λόγος πλούσιος, δυνατός. Καταφέρνει να ξεγυμνώσει τους ήρωές της και να τους χτίσει όπως εκείνη θέλει.
«Στη σκιά του Αυγερινού» η Τερέζα μαθαίνει, ματώνει, διαλύει και διαλύεται, μέχρι που καταφέρνει να σταθεί με τη δύναμη της Τέχνης της,που την πάει μπροστά και ξεγυμνώνει την ευαίσθητη ψυχή της που διψά για την αληθινή αγάπη και την αναγνώριση σε αυτό που από πάντα ήθελε να κάνει, την Τέχνη της δημιουργίας που διαθέτει ψυχή και είναι στραμμένη προς το μέλλον.
Το βιβλίο της Σοφίας Βοϊκου,και πάλι θα συζητηθεί και θα αγαπηθεί από τους αναγνώστες που την ξέρουν, αλλά και από τους νέους αναγνώστες που σίγουρα θα θελήσουν να το διαβάσουν.

Έλενα Αρτζανίδου