Oι ονειροφύλακες και ο φάρος των ονείρων,της Α.Δαρλάση.

Οι Ονειροφύλακες και ο φάρος των ονείρων

Συγγραφεάς:Αγγελική Δαρλάση

Εξώφυλλο:Βασίλης Παπατσαρούχας

Πατάκης 

Μια πυκνή απειλητική σκοτεινιά, πιο μαύρη κι από τον ίσκιο, σκεπάζει τη Χώρα των Ονειροφυλάκων. Λίγοι θα την αντιληφθούν και λίγοι θα παραδεχτούν την εξασθένηση των ονείρων. Η χώρα μοιάζει να πολιορκείται από αόρατους μυστικούς εχθρούς? είναι οι Ονειροκτόνοι, θα ισχυριστούν κάποιοι - αλλά οι Εκλεγμένοι θα το αρνηθούν. Όταν οι αποτυχημένες πτήσεις Ονειροφυλάκων αυξάνονται, η παλιά προκατάληψη απέναντι στους διαφορετικούς φουντώνει και διχάζει εκ νέου τη φυλή σε ικανούς και σε κατώτερους.
  Η Αστερινή, το κορίτσι μυστήριο, παρά τις όποιες επιθέσεις εναντίον της δείχνει αποφασισμένη να φέρει σε πέρας τη μυστική αποστολή της. Ο Σεμπάστιαν, ο ατρόμητος νεαρός που καταφέρνει να πετάξει ως τα όρια του Ονειροδρομίου, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα μεγάλο δίλημμα. Ο Νταν κι η Μαλβίνα θα κινδυνεύσουν να εγκλωβιστούν μέσα στο σπίτι της Συμμορίας του Σείριου όταν αυτό δέχεται επίθεση. Ο Βίκτωρ, ο αρχηγός της συμμορίας του Σείριου θα πρέπει να φτάσει ακόμη και στο πιο έσχατο όριο της Χώρας, στην Άβυσσο, εκεί όπου στήνουν τα δίχτυα τους οι Ονειροσυλλέκτες.
Όλοι τους μοιάζει να μην έχουν άλλη επιλογή παρά να αγωνιστούν ενάντια στον Φόβο και σε ό,τι σκοτώνει τα όνειρα. Προτού ο κόσμος των Ονειροφυλάκων κι ο κόσμος των Ανθρώπων αποκοπούν αμετάκλητα και για πάντα, μόνη τους πιθανότητα ίσως και να είναι ένα μοναδικό όνειρο - το τελευταίο;

 Αυτά γράφει στο οπισθόφυλλο της η συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση.

Ένα συγκλονιστικό, αλληγορικό μυθιστόρημα.

Η ιστορία της σαν να έχει γραφτεί από ξένη λογοτέχνιδα. Από την πρώτη σελίδα του πρώτου κεφαλαίου αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πως έχει να κάνει με κάτι ιδιαίτερο, κάτι που δεν του θυμίζει ότι μέχρι τώρα έχει γραφεί.

 Ο αφηγητής αναλαμβάνει να μας βάλει στο μαγικό κόσμο μιας χώρας που μας προκαλεί να τη γνωρίσουμε και μας αναγκάζει να περπατήσουμε σε αυτήν άλλοτε νιώθοντας ότι είναι ανύπαρκτη και άλλοτε ρεαλιστική.

 Οι μυθοπλαστικοί χαρακτήρες της Αγγελικής Δαρλάση, δυνατοί, παίρνουν γρήγορα τη σκυτάλη και με ευθύ αλλά και πλάγιο λόγο ζωντανεύουν μπροστά μας σαν αληθινά πρόσωπα που δεν έχουν ανθρώπινη υπόσταση μιας και δεν προέρχονται από το συμπαντικό μας κόσμο.

Άλλωστε πως θα μπορούσαν να είναι, όταν έχουμε να κάνουμε με ονειροφύλακες, ονειροσυλλέκτες, εφιάλτες και ονειροπαγίδες.

  Η σχέση που καταφέρνει να αναπτύξει η συγγραφέας μεταξύ πλοκής και όλων των χαρακτήρων, μάλιστα το καταφέρνει σε όλους που δεν είναι καθόλου λίγοι μιας και είναι πολυπρόσωπο το έργο της, διαφαίνεται πως είναι προκαθορισμένοι  οι ρόλοι και οι λειτουργίες που αναλαμβάνουν για να προωθήσουν τη δράση.

Η δομή του δεν είναι απλή. Πλούσιος δυνατός λόγος και αστείρευτη φαντασία.

 Στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας βάζει και πάλι τον πήχη της δικής της λογοτεχνίας πολύ ψηλά. Είναι ευφάνταστη και λογοτεχνικά άρτια.

Οι ονειροφύλακες της Αγγελικής Δαρλάση, αναγκάζουν τον αναγνώστη να αναλογιστεί το χθες με τα καλά του, αλλά και τα κακά του.

Προκαλεί τον αναγνώστη να αναλογιστεί κοινωνικά και πολιτικά ατοπήματα που συνέβησαν και μας ακολουθούν ακόμη και τώρα, ενώ κινηματογραφικά μας τοποθετεί καρέ καρέ στο μυθιστορηματικό πλάνο της καθώς είμαστε σε πολλά συμμέτοχοι, ακόμη και σιωπηρά, όλοι μας.

 Ακόμη και στην χώρα του Ονείρου, οι Εφιάλτες, αποτυπώνουν την ψυχολογία και τα βιώματα της συγγραφέως, καταδιώκουν τους ήρωες, αλλά και όλους εμάς στην αληθινή ζωή.

  Και από την άλλη τα Όνειρα παλεύουν, αντιδρούν και αγωνίζονται για την ύπαρξη τους, και η συγγραφέας τους αποδίδει με μαεστρία ελπίδα και αξίες. Αναδεικνύει στο έργο της τη δύναμη της φιλίας, της συνεργασία, αλλά και την ικανότητα του να καταφέρνεις να κρίνεις και να αποφασίζεις όταν όλα δείχνουν να οδηγούν στο σκοτάδι.

  Το βιβλίο της Α.Δαρλάση, είναι από αυτά που θα προστεθούν στο ράφι των διαχρονικών έργων με μια σφραγίδα ανανέωσης και εξέλιξης της λογοτεχνίας. 

Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να μην πω πως συγκινήθηκα, αλλά και πόσες πολλές φορές αναγκάστηκα να κάνω συνειρμούς με κοινωνικές, πολιτικές καταστάσεις που διαπέρασαν και διαπερνούν την χώρα.

…Γιατί εκεί, παράλληλα στο Μονοπάτι, υπήρχαν αμέτρητοι Εφιάλτες που παραμόνευαν, στοιχισμένοι σαν στρατιά ο ένας δίπλα στον άλλον, σε όλο το μήκος του Μονοπατιού,χωρίς όμως να μπορούν να πατήσουν μέσα του.

  Ήταν λες κι οι αγαπημένες αναμνήσεις του Βίκτωρ, το χαμόγελό του, η πίστη κι η ελπίδα να είχαν μεταμορφώσει τώρα πια ολόκληρο το Μονοπάτι σε ένα μαγικό πεδίο που τον προστάτευε, κι εκεί μέσα ούτε ο Φόβος μπορούσε να τρυπώσει.

«Να βαδίζεις το δικό σου διαφορετικό, μοναχικό μονοπάτι, αυτό είναι που έχει αξία» είχε πει κάποτε στην Έρση….

Έλενα Αρτζανίδου.